آئین مستان

شرار آه به سینه، نفس بریده بریده

برون زخانۀ مأمون شدم،خمیده خمیده

گهی نشستم و برخواستم زجای به سختی

جگر شرارۀ آتش،عبا به چهره کشیده

اِی مادر،اِی مادر...یه خوده نفس کشیدن امام رضا سخت تر شد، شاید اینجوری گفته باشه : وای مادر،وای مادر...اون لحظه های آخر نفس دیگه بالا نمی اومد،می گفت:آی مادر....

میان حجره فتادم در انتظارِ جواد

جوادِ من نرسید و اَجل ز راه رسیده

چو شمعِ سوخته در حجره قطره قطره شدم  آب

صدایِ ناله و آهِ مرا کسی نشنیده

خدا گواست که بعد از حسین،جَدِّ غریبم

غریب تر زمنِ خسته دل، زمانه ندیده

غریب کیِ؟ اونیِ که لحظه آخرِ عمرش،مادری،پدری،فرزندی بالا سرش نباشه...هی مثل مار گزیده به خودش می پیچید،نگاه به دَرِ حجره می کرد،جوادم!بابا!...دستور داد،فرش حجره رو اباصلت جمع کرد،رویِ خاکِ حجره اول پا کشید،هی پا کشید،پاشنه ی پایِ مبارک رو رویِ زمین می کشید...وقتی امام جواد رسید،اون ساعتی رسید که مثل مرغِ بسمل،مرغ بسمل چیه؟ کارد رو کشیدن رویِ گلوی مرغ،یهو یه نصفی از گردن بریده شده،مرغ از زیر کارد در اومده،حالا باید بگیرنش...هی امام رضا دست و پا می زد،ماهی دیدی از آب بیرون می اُفته؟ امام رضا همین طوری به خودش می پیچید،امام جواد با همچین صحنه ای مواجه شد...این غریبِ...اون وقت چه زهری...همچین که زهر رفت پایین جگر رو آب کرد...

شرار زهرِ ستم از دلم قرار گرفته

به خود هماره بپیچم شبیهِ مار گزیده

به وقتِ مرگ بُوَد یا حسین وِردِ زبانم

حسین گویم و اشکم روان بُوَد ز دو دیده

به غیرِ رأسِ مُنیرِ حسین، جَدِّ غریبم

گلویِ تشنه سری از قفا که بریده؟

ساعتی نگذشت،امام رضا علیه السلام بدن مبارکشون از تحرک و دست و پا زدن ایستاد...اما...

ظهر رفته است شمر در گودال

سر بریدن چقدر طول کشیده

صدایِ مادرش داره میاد" بُنَیَّ! بُنَیَّ!..." ای حسین

ولی نعمت یعنی ،به دست آقامه همه نعمتا

ولی نعمت یعنی ،رسیده از دستش همه روزیا

ولی نعمت یعنی .. امام رضا ...

هرچی که دارم ، از تو و کرم تو آقا

نمکِ سفره ام ، نمکِ حرم تو آقا

هم خودت عشقی ، هم  همه زائرات

هم حرم عشقِ ، هم  همه خادمات

تورو دوسِت دارم ، ای جونم فدات

دلم تنگِ یعنی ،تویِ صحنت میخوام بزنم قدم

دلم تنگ‌ِ یعنی ،دوباره بارونِ چشای ترم

دلم میخواد بازم .. بیام حرم ..

کنجِ گوهرشاد ، درد و دل میکنم باهات آقا

روبرو گنبد ، گُم میشم تویِ زائرات آقا

کاش بِهم میگفتی بیا دعوتی

کاش سحر قسمت شه ، تویِ خلوتی

کاش بشه باز روزیم ، غذا حضرتی

هم خودت عشقی ، هم  همه زائرات

هم حرم عشقِ ، هم  همه خادمات

تورو دوسِت دارم ، ای جونم فدات

یه حرفایی دارم ، فقط باتو میگم تویِ سختیا

نبودی میمردم ، چقد تو آقایی یا امام رضا

ازت میخوام آقا .. یه کربلا ...

پنجره فولاد ، شاهده که دلم چقد آقا

تنگ شده واسه ، دیدنِ شب جمعه ی کربلا

دل پریشون از این همه فاصله

آسمون وقتی که ماه کامله

بدجوری دلتنگ ابوفاضله

هم خودت عشقی ، هم  همه زائرات

هم حرم عشقِ ، هم  همه خادمات

تورو دوسِت دارم ، ای جونم فدات

گنبد ندارد نام و نشانی بر روی مرقد ندارد

ای گریه کن ها! سنگ مزار و پرچمِ گنبد ندارد

حتی حیاطی...مانند صحن کوثرِ مشهد ندارد

آقا کریم است آنقدر می بخشد به ما که حد ندارد

در هم خریده اصلاً برای او که خوب و بد ندارد

دریای جوداست الطاف جاری اَش که جذر و مد ندارد

آسوده خاطر رو کن به درگاهش که دست رد ندارد

آسوده خاطر رو کن به درگاهش که دست رد ندارد

اصلا دل خوش از آنچه طعنه به غرورش زد ندارد

مادر ندارد آقا غریب است و کسی بر سر ندارد...

خیلی عجیب است حتی میان خانه اش یاور ندارد

گویا برایش از جُعده بهتر شهر پیغمبر ندارد

تنهای تنهاست ،مقداد ،حمزه ،مالکِ اشتر ندارد

مادر ندارد آقا غریب است و کسی بر سر ندارد

افتاده از پا از خود نمیپرسی چرا بستر ندارد

خبره ی روضه! یک عمر اصلاً خانه ی دیگر ندارد

در سینه ی خود، جز داغ زهرا و غم حیدر ندارد

از آشنا خورد، از بی بصیرت های بی شرم و حیا خورد

سَبِّ علی را در خطبه هایشان شنید و غصه ها خورد

با خاطراتش، هرشب خودش را در میان روضه ها خورد

لرزید پشتش، سیلیِ سختی بر رخ ریحانه تا خورد

در خانه افتاد، تا از شریک زندگی اش پشت پا خورد

لا یوم گفتُ پاشید از هم شعرم و قافیه واخورد

کرببلا هم با بد دهانی به غرور عمه برخورد

یک نیزه آمد ،تیر و ثنان و تیغ و نیزه بیشتر خورد

اینجا سنگ مزار خاکه

تا چشم کار میکنه درده

دل خیلی ساله که خونه

کی میگه خاکِ غم سرده...

بقیع  تو رؤیا دیدم که آباد شدی

بقیع  دیدم که صاحبِ گوهرشاد شدی

بقیع  دیدم که کُلّی زائر تو حرم

بقیع  چه فکرا دارم برات تو سرم

میترسم عمر من سر بیاد نشه تعبیر بشه این رؤیام

من از خدا برای امام حسن گنبدِ طلا میخوام

میترسم عاقبت صحن مادرم رو نبینه این چشمام

چی میشه من ببینم که زائر قبر مادرم زهرام

امون از این غریبی،امون از عمر کوتاه

وارث خون زهرا،یه روز میرسه از راه

چشمای آسمون خیسه

از قلب سنگیِ دنیا

رسمِ این روزگار زخمه

اینجا غربت شده معنا

چرا، حتی یه سایه بون نداری بقیع؟

چرا ، یه زائرم نداری تو این شبا؟

یه روز ، اینجا پر از عاشق و دلداده میشه

یه روز اینجا میشه شبیه مشهد الرضا

یه روز میاد که صحنِ امام حسن سفره ی کرم بازه

یه روز میاد آقامون ،میون صحنِ تو روضه میندازه

یه حسی میگه نزدیکِ روزی که میرسه گل زهرا

برا بقیع یه صحن و یه گنبد و بارگاهی میسازه

امون از این غریبی،امون از عمر کوتاه

وارث خون زهرا،یه روز میرسه از راه

با رفقا مدینه بودیم آقا

میون صحن سرات حوض های پر آب می دیدم

یادم می رفت همۀ زندگیم و

وقتی گنبدت رو زیر نور آفتاب می دیدم

جلو ضریح همه سجده کردیم و

یه دفعه دیدم، نگو خواب می دیدم

چه صفایی داره که ببینی اربابت حرم داره

چه صفایی داره که ببینی گنبدش علم داره

آقایی که مثل بی بی فاطمه خیلی کرم داره

بی حرم حسن جان..............

هر کسی که مدینه رفته آقا

میدونه بقیع تو تاریکی چه غربتی داره

نه سایبون نه یه دونه روضه خون

نه آقا سینه زنا نه بچه هیئتی داره

با مددت شیعه میبینه یه روز

که بقیع هم مثل کربلا چه هیبتی داره

امون ای دل هر آزاده ای هم آقا حرم داره

امون ای دل غصۀ بی حرمی تو این دلم داره

امون ای دل هوای زیارتت رو مادرم داره

بی حرم حسن جان..............

یا حسن انظر الینا حسن

هستی طاها حسن

سایه بالاسر دنیا حسن

وسعت آن صحن که بر خاک زمین جا نشد

شد حرمش عرش معلی حسن

دم به دم حضرت زهرا حسین

باز دم حضرت زهرا حسن

رزق کریمانه فقط از کف او می‌رسد

یکسره باز است در خانۀ آقا حسن

سفرۀ لطفش همه دم هست مهیا حسن

داده خودش رزق گدا را حسن

وارث تنهایی مولا حسن

جان حسن، شاه کریمان حسن

معنی لطف و کرم و بخشش و احسان حسن

گرچه به آن تیر و کمان پیکر او را زنند

روضه همین است که در بین همان کوچه‌ها مادر او را زدند

هر شب عمرش شده از آن اتفاق

شام غریبان حسن

غریب آقا حسن جانم

دم من یا حسن جانم

امیر یکه و تنها حسن جانم

چرا مظلوم چرا تنها شبیه مرتضی تنها

خدا تنها، علی تنها، حسن تنها